Bom!

Umudun, kasvetli bekleyişin ardından yeniden başlamanın, bir doğumun resmi. Kabuk bağlamış doğanın: “Ben artık seni tutamam; fırla, es, estir, patlat, çatlat ifadesi. Şöyle keyifle, sevinç içinde, avazın çıktığı kadar “Yaşasııııın“ diye bağırmak, derin bir nefes verip “Ooooh bee” demek, sevinçten büyük ağlamak, büyük mutluluklar yaşamanın arzusu.

İçimizdeki sönmeyen ateş, bizi sıkı sarmalamış, uykuya yatırmış toprak tonlarını, patlatıp çıkıyor çılgın pembeler, sarılarla. Bir doğum feryadı, yaşamın parçası keskin bir acı ve sonunda rahatlık. Güneşin var olduğunu bildiğimiz sürece umut bitmez. Umudun ve güneşin renkleri hep orada.

Boom!

An impression of a rebirth or a new beginning, a so-longed-for hope. A breaking out of a gloomy and felt-heavy waiting. Nature saying: “I can’t hold you anymore; crack out and burst, blow, rock!. A desire to shout out “hurray” from the top of your lungs with as much joy and delight, relieving a deep-hold breath, to be able cry out happiness. A birth cry, a sharp pain reflecting existence of life and good old relief at the end.

The hot pinks and yellows of the unquenchable fire within us breaks through earthy tones which have become a shell enveloping and putting us to sleep.
As long as we recall the fact the sun exists, hope never ends. The colors of hope and sun will always be there.